Omgaan met afwijzing

Door Mac & Naudine Adaimi

Als we het hebben over het ervaren van ‘afwijzing’, hebben we het misschien niet over regelrechte afwijzing, maar over de subtiele manieren waarop we ons onbelangrijk voelen. Het voelt alsof je weinig of geen waarde hebt. Wanneer we dit meemaken, of het nu uit een biologische familie komt of uit een spirituele familie (of zelfs een ongelovige), kan het ons onherstelbare schade toebrengen.

We kunnen dit soort afwijzing op de volgende manieren ervaren:

• Door een relatie die consequent wordt gekenmerkt door woede
• Een spervuur van onrechtvaardige kritiek
• Wanneer we ongezonde vergelijking met anderen ervaren
• Het slachtoffer worden van vriendjespolitiek
• Inconsistentie in iemands emoties of affecties
• Jaloezie, egoïsme of afgunst.

Soms is dit schadelijke gedrag een gevolg van een communicatiestijl die prestatiegericht is. De tegenstander probeert een persoon te intimideren door hun zwakheden en mislukkingen te onthullen en op deze manier veroorzaken ze schaamte in het hart van hun slachtoffer. Dit geeft degene die de schaamte toebrengt een vals gevoel van belangrijkheid en veiligheid.

Door dit harde, neerbuigende gedrag wordt onze identiteit gekleineerd, evenals ons ware doel in God. In feite zou hetzelfde kunnen worden gezegd van de persoon die verantwoordelijk is voor het wrede gedrag! Als we het toestaan, kan dit soort misbruik onze intimiteit met God aantasten en mogelijk de relatie verbreken met alle partijen die te maken hebben met het giftige gedrag.

Afwijzing herkennen
Dit zijn slechts enkele van de vruchten van afwijzing:

• Liegen, prestatie door werk of mensen behagen
• Emotionele instabiliteit, uitstelgedrag, impulsief liegen
• Middelenmisbruik van een of andere soort
• Overmatige onderdanigheid, wetticisme, laag zelfbeeld
• Depressie, hartproblemen door stress, teruggetrokkenheid, slechte eetgewoonten
• Seksuele uitdagingen binnen het huwelijk, academische onderpresteren, seksuele promiscuïteit
• Extreme eenzaamheid, zelfmoordgedachten, besluiteloosheid en verkeerde besluitvorming
• Explosies van woede, gebrek aan energie, aangetrokken tot onstabiele religieuze figuren

De Bijbel spreekt vaak over de kracht van woorden; woorden gesproken in liefde en woorden gesproken met kwade bedoelingen (Spreuken 16:24, 13:3, 12:18, Psalm 141:3). Laten we ernaar streven om daders van deze verzen te zijn en herstellers van relationele bruggen. Het is aan ons om de cirkel van vernietiging te doorbreken door vergeving te beoefenen en te weigeren het kwaad door te laten gaan..

Neem nu even de tijd om in gebed te overwegen welke van de hierboven genoemde vruchten van afwijzing af en toe in jou naar boven komen als jij onder druk staat.

Hoe te vergeven
Ik weet zeker dat velen het erover eens zijn dat vergeven niet zo’n gemakkelijke opgave is. Als we kijken naar de pijn veroorzaakt door familiewonden, huwelijkswonden en kerkwonden, is het verleidelijk om te wanhopen en je af te vragen of het echt mogelijk is om met hart en ziel te vergeven.

Ten eerste moeten we onszelf eraan herinneren dat onze strijd tegen belediging niet zozeer een belediging is tegen een andere persoon, maar tegen demonen die ons proberen te provoceren tot onvergevingsgezindheid (Efeze 6:12). Er wordt strijd geleverd en je ziel is het slagveld. Satan weet dat als hij ons kan verstrikken in bitterheid en onvergevingsgezindheid, hij de strijd heeft gewonnen. Voor ons om onvergevingsgezindheid ongecontroleerd te laten, is om de vijand een landingsbaan (een “voetsteun”) in onze ziel te geven. Vrede zal ons niet langer beschermen en vullen. In plaats daarvan zullen woede en wrok hun plaats innemen (Efeze 4:26-27).

In Mattheüs 18:34-35 wordt gesproken over de dienaar wiens schuld de meester vergaf, maar de dienaar weigerde de schuld van een andere man jegens hem te vergeven. Het resultaat was dat de dienaar zwaar werd gestraft en werd verworpen door God. In vers 35 wordt ons opgedragen om vanuit het hart te vergeven. Ook al begint vergeving met een beslissing, het moet uiteindelijk doorsijpelen om ware vergeving in het hart teweeg te brengen.

Om ons te helpen vergeven, moeten we de Heere vragen ons de pijn te tonen die de overtreder heeft; die hoogstwaarschijnlijk hun aanstootgevende gedrag voedt. Dit zal helpen om onze voeten in hun schoenen te plaatsen. Wanneer je het hart van de dader ervaart en er inzicht in hebt, is vergeving makkelijker, we kunnen zelfs empathie gaan voelen voor onze ‘vijand’.

Wanneer we vervuld zijn met de liefde van God en we weten dat we volledig vergeven zijn, zal dit ons ook helpen om vanuit het hart te vergeven. Gebrek aan blootstelling aan Goddelijke liefde en de ervaring van Gods liefde maakt het erg moeilijk om vanuit het hart te vergeven. Zijn liefde moet eerst ons hart doen smelten, zodat we anderen met liefde en genade kunnen zien.

Niets dat ons (zondige mensen) ooit is aangedaan, is ooit erger dan wat we door onze zonde hebben gedaan aan een volmaakte, in liefde gepersonifieerde, alomvattende en vergevende Vader. Ook wij hebben anderen pijn gedaan. Het kan zijn dat de mate waarin we anderen pijn hebben gedaan veel minder is dan de schade die we hebben moeten doorstaan. Niettemin vergeeft jij omdat Hij jou vergeeft en jij zult de dader aan God moeten uitleveren om zijn/haar ziel te redden.

De Heilige Geest is een altijd aanwezige hulp in tijden van nood om ons te helpen aan het proces van vergeving te beginnen.

Aanstoot wordt niet gegeven, maar genomen. Hoewel de Schrift duidelijk waarschuwt voor degenen door wie de overtreding komt (Lukas 17:1-2), worden we in Mattheüs 18:21-22 uitgedaagd om zeven keer zeventig te vergeven, zonder dat iemand zich verontschuldigd. Net zoals Christus tussenbeide kwam om Zijn moordenaars te laten vergeven door de Vader, zonder dat ze zich zelfs maar hun fout realiseerden en zich ervoor verontschuldigden. Dit is het boegbeeld van zachtmoedigheid.

Als vertegenwoordigers van Christus en als een verlengstuk van Zijn liefde en vergeving jegens anderen, zijn we geroepen om onze vijanden lief te hebben en ze zelfs materieel te zegenen en fysiek te helpen. Dit is wat Christus voor de hele mensheid doet. Dus uiteindelijk is onze vergeving van anderen niet alleen voor ons welzijn, maar nog meer voor de uitbreiding van Zijn koninkrijk, Zijn liefde en Zijn aanwezigheid. Wij zijn hulpmiddelen voor Zijn welbehagen en voor Zijn doel.