Waar ben je?

Door Eefje de Korte

“En God zei: Laten Wij mensen maken naar Ons beeld, naar Onze gelijkenis… En God schiep de mens naar Zijn beeld; naar het beeld van God schiep Hij hem; mannelijk en vrouwelijk schiep Hij hen.” (Genesis 1:26-27)

Wat was God blij met Zijn schepping. Hij verheugde zich bovenal om de schepselen die zo op Hem lijken, wij mensen. Als je dat tot je laat doordringen dan word je daar heel stil van. Voor Adam en Eva was het normaal dat God door de tuin wandelde. Ze waren vertrouwd met elkaar en kenden elkaar van hart tot hart. Een relatie zo intiem met de Maker en Schepper van hemel en aarde. Helaas veranderde die relatie compleet toen ze van de boom van kennis van goed en kwaad aten.

“Toen werden de ogen van beiden geopend en zij merkten dat zij naakt waren. Zij vlochten vijgenbladeren samen en maakten voor zichzelf schorten.  En zij hoorden de stem van de HEERE God, Die in de hof wandelde, bij de wind in de namiddag. Toen verborgen Adam en zijn vrouw zich voor het aangezicht van de HEERE God te midden van de bomen in de hof. En de HEERE God riep Adam en zei tegen hem: Waar bent u? En hij zei: Ik hoorde Uw stem in de hof en ik werd bevreesd, want ik ben naakt; daarom verborg ik mij.” (Genesis 3:7-10)

Gods eerste beschreven vraag aan de mens staat hier…. “Waar ben je?” Het antwoord van Adam is om te huilen. Het lijkt wel of hij zich ineens bewust is wie hij werkelijk is, een nietig mens, vergeleken bij zijn Machtige God. Voor het eerst komt er een gevoel van schaamte naar boven. Ineens denkt hij na over wat een ander van hem zou denken. Nog nooit is hij bezig geweest met dit gevoel, maar op dat moment is het er ineens. Adam krijgt het gevoel dat hij zichzelf moet beschermen en verstopt zichzelf voor zijn Maker.

Voorheen was het niet nodig voor God om deze vraag te stellen. Nee, hun relatie was intiem en ze genoten van elkaars nabijheid.  Ze waren zo met elkaar verbonden dat de naaktheid geen issue was. Maar die dag komt God in de tuin en Hij mist wat… Hij mist de aanwezigheid van Adam en Eva. Ze zijn er niet, ze kwamen niet naar Hem toe rennen, ze waren verstopt. Ze waren zo met zichzelf bezig dat ze God niet opzochten. Pijnlijk is daar de waarheid gekomen, de mens is uit de intimiteit van God gegaan. En hun “Ik” gevoel maakte dat zij zich schaamden en dat ze zich voor God verstopten. Dit is de rauwe werkelijkheid. Mag ik je vragen… waar ben jij op dit moment?

Hoe vaak zijn wij bezig met onze eigen positie? Zoekend naar een bepaald gevoel of een ervaring die wij van God verwachten. Soms worden wij boos op God als wij niet krijgen wat wij willen en staat ons gevoel ons in de weg in onze relatie met God.  Er zijn er zelfs christenen die zich van Hem afkeren, omdat ze Hem niet voelen.  Maar is dat terecht?

Als christenen geloven wij dat Jezus is gekomen om de relatie met God te herstellen. Als wij in Hem geloven mogen wij weer in die intimiteit komen met God. God vraagt nog steeds aan ons: Waar ben je?

Ik denk dat we de vraag anders moeten stellen, weet jij waar God is?

God is constant bij mij, net zoals Hij bij Adam was. Alleen laten wij ons soms zo door onze gevoelens en emoties meeslepen dat we de realiteit uit het oog verliezen. Ik las tijdens mijn stille tijd Maleachi 1:2, daar zegt God tegen Israël: “Ik heb u liefgehad, maar u zegt: Waarin hebt U ons liefgehad?”  Het raakte mij dat wij zo hoogmoedig zijn, dat wij Gods woorden zo in de wind slaan, omdat wij denken het beter te weten. In werkelijkheid bespotten wij God met ons gevoel. God is trouw, eerlijk, heilig en de Waarheid.

Hij is veel betrouwbaarder dan ons gevoel, waarom vinden wij ons gevoel dan zo vaak belangrijker dan Hij?  Wanneer gaan wij beseffen hoe groot en heilig God is? Doet ons gevoel iets af van wie Hij is? Nee, Hij is en blijft dezelfde tot in eeuwigheid. Hij verlangt er nog steeds naar om intiem te zijn met ons mensen. Laten we Hem antwoord geven en zeggen: Ik ben hier Vader, Dank U dat U zo dichtbij mij bent!