Het getuigenis van Andrew Selley

Mijn zus en ik groeiden op in een hecht gezin met zorgzame, liefhebbende ouders. Op 18-jarige leeftijd ging ik rechten studeren aan de universiteit van Port Elizabeth. Alleen, ik heb niet veel gestudeerd! Surfen was alles wat ik wilde doen. Dus, ik werd wakker, jaagde op golven en surfte. En ’s nachts, joeg ik op meisjes. Ik leefde voor het plezier.

Als surfer werd er veel marihuana aan me opgedrongen en ik had het nooit genomen – ik dacht dat drugs voor losers was. Maar ik ontmoette een jongen genaamd Joey, een echt goede surfer, en we dachten allebei dat we gewoon één keer drugs zouden proberen. Ik weet nog dat ik dacht: Dan kan ik zeggen dat ik het heb gedaan en dat het tijdverspilling is.

Dus probeerden we het en hadden de meest radicale ervaring. We raakten allebei in een trance, iets wat niet hoort bij marihuana. We ervaarde allebei dat het ontzettend betekenisvol was, dat we een manier hadden gevonden om één te worden met God.

Misschien waren de christenen misleid, dachten we. Het leek er nu zeker op dat ze bekrompen waren. We besloten verder op onderzoek uit te gaan. We waren niet echt opstandig, maar eerder op zoek.

Het was allemaal logisch, aanvankelijk. We probeerden toegang te krijgen tot meer van onze hersenen dan de 7% die we volgens wetenschappers gewoonlijk gebruiken. We leerden mediteren, trance en astrale projectie. Ik begon naar steeds minder lessen te gaan, maar mijn ouders wisten dat niet, omdat ze acht uur verderop in Kaapstad woonden. Ik hield absoluut van het leven, het was heel leuk. Ik had een aantal goede vrienden. Dit begon echter te veranderen, omdat ik begon neer te kijken op ‘gewone’ mensen die, naar mijn gevoel, niet dezelfde verlichting hadden als ik.

Een vriendin, Jenny genaamd, en een stel dat ik via vrienden had leren kennen, nodigden mij uit voor een kerkdienst waar een voormalige geestenbezweerster, Fiona Desfontaine, sprak. Ik ging, omdat ik geïntrigeerd was te horen dat zij genezende krachten had en dacht dat ik van haar kon leren. Ze stond vooraan in de kerk en vertelde iedereen hoe ze in het occulte was gezogen en bevrijd was door genezend gebed.

Fiona bood aan te bidden voor iedereen die betrokken was bij het occulte. Ik wilde mijn hand niet opsteken in het bijzijn van de mensen om me heen, die er nogal suf uitzagen. Maar ik hoorde een stem zeggen: “Als jij je hand niet opsteekt, zul je sterven in je zonde. Dit maakte me bang en verwarde me. Ik dacht, God, als U dit bent, dan moet U mijn hand omhoog doen, want ik schaam me te erg.

Mijn hand ging letterlijk uit zichzelf omhoog en ik voelde een geweldig, warm gevoel. Ik was erdoor overweldigd. Fiona bad krachtig voor me en uiteindelijk voelde ik me helemaal vrij.

Terug in de flat, was een vriend een joint aan het rollen. Toen ik binnenkwam, zei hij: ‘Wat is er met jou gebeurd? Je gezicht is veranderd, je ogen zijn anders.

Ik voelde heel sterk dat ik tot op dat moment misleid was en dat Jezus in feite de ware God was. Ik wist dat ik mijn leven aan Hem wilde geven. Dus bad ik een gebed en gaf mijn leven aan Jezus.

Het volgende jaar, was een echt gevecht. Ik wist niet hoe ik goed kon blijven nadenken. Ik was de hele tijd ziek door infecties, waardoor ik zelfs in het ziekenhuis belandde, en ik begon te worstelen met depressies en zelfmoordgedachten.

Uiteindelijk kwam ik tot het besef dat alles in mijn leven nog steeds draaide om plezier en doen wat goed voelde. Ik realiseerde me dat, hoewel dit op het moment zelf zo bevredigend aanvoelde, het langzaam alles kapotmaakte waarvoor ik gemaakt was. Op een dag rookte ik wanhopig een joint om aan mijn angsten te ontsnappen, maar het had geen enkel effect. Snikkend bad ik een gebed waarin ik de rest van mijn leven aan God aanbood. Het was een ongelooflijk moment waarop ik Gods goedheid begon te leren kennen. Ik realiseerde me dat ondanks wat ik gedaan had, Hij van me hield.

Vanaf het moment dat ik dat gebed bad, begon ik mijn liefde voor andere dingen te verliezen. Wat mij voorheen plezier had gegeven, begon leeg te voelen, oppervlakkig en niet meer de moeite waard. Mijn geloof begon te groeien en ik verlangde naar niets anders dan naar God.

Mijn vader, een gerespecteerd zakenman, had door dat ik geld verspilde en begon te vermoeden dat ik drugs gebruikte. Later biechtte ik het op aan hem en mijn moeder, die erg geschokt en beschaamd waren. Ze stopten om me financieel te helpen, achteraf gezien een zeer wijs besluit dat me dwong de realiteit onder ogen te zien.

Ik had een geldlening van de bank voor mijn studie en dacht dat ik die sneller kon terugbetalen als ik in mijn camper ging wonen. Het was waarschijnlijk het eerste verantwoordelijke ding dat ik in lange tijd deed. Ik kreeg een baan als ober en leefde van dit geld, en van wat ik kon vinden in de oceaan. Ik surfde nog steeds en douchte bij vrienden thuis of bij de zoetwaterdouches op het strand.

Het eerste verantwoordelijke ding dat ik deed
Ik begon te beseffen dat als ik leefde op Gods manier, het werkte. Het was als thuiskomen. Of alsof je, je iPhone goed leert kennen! Je krijgt deze telefoon, maar je moet nog leren hoe hij werkt, totdat je gaat zitten met de man die hem ontworpen heeft. Dan krijg je het voordeel van alles wat het je geeft. Als ik me op God richt, gaat elke relatie werken zoals Hij wil dat die werkt. Ik krijg vrede die Niemand anders kan geven, de vreugde, een gevoel van overweldigende goedheid.

Op een nacht bad ik voor een vrouw. Ik was zelfs specifiek over haar haarkleur! Ik ontmoette Emsie een week later toen ik haar bediende in het restaurant. Één van de obers met wie ik werkte kende haar persoonlijk en ik had het gevoel dat zij het antwoord op dat gebed zou kunnen zijn. Gedurende de volgende drie dagen bad ik veel en voelde God tot mij zeggen dat zij het was. Verbazend genoeg voelde zij hetzelfde! Het duurde een week voordat ze me vertelde dat ze ernstige gezondheidsproblemen had, geen blaas en een nierfunctie van 21%, maar ik geloof tot op de dag van vandaag dat ik de stem van God hoorde.

Ik realiseerde me dat ik een goede burger moest worden. Ik begon opnieuw rechten te studeren en slaagde, maar uiteindelijk ervaarde ik een sterke roeping om God te dienen met mijn werk. Ik verliet mijn studie om theologie te studeren via een kerk in Port Elizabeth. Emma en ik trouwden binnen het jaar.

Dat was zo’n 30 jaar geleden. Na mijn theologiestudie sloot ik me aan bij een groep die New Covenant Ministries International heette. Al snel voelde ik me naar Kaapstad geroepen met de droom om een gezonde kerk te bouwen die gebaseerd was op het horen van de stem van Jezus. Emsie moest haar baan als relatiebeheerder voor een kerkorganisatie opgeven en mijn toekomstige salaris dekte niet eens onze huur. Maar we voelden ons geroepen om te komen en op de één of andere manier lukte het.

In 1999 begonnen we met vier mensen in een huiskamer “Joshua Generation Church”, bij velen bekend als JoshGen. We noemden het naar Jozua in de Bijbel, die mensen leidde naar de doelen die God voor hen had. De kerk groeide heel snel. Vandaag zijn we 28 gemeenten, met meer dan 4000 mensen die op zondag naar de kerk komen. De gemeente is vol levendige mensen, van wie velen vrede, vreugde en een grote liefde voor God en elkaar hebben gevonden. Het is een plaats zonder druk, waar bezoekers welkom zijn om gewoon te zitten en te kijken en te zien of ze het leuk vinden.

Het mooie is dat mijn vriend Joey uiteindelijk een soortgelijke ontmoeting met de Heer had en nu een JoshGen voorganger is! Het is verbazingwekkend hoe God onze levens heeft veranderd. We zijn nu verbonden met honderden kerken, van Rusland en India tot Amerika, door iets waarvan ik geloof dat God me vroeg om het te beginnen, genaamd Four12 Global.

Toen ik mijn zus vertelde over mijn ervaring met Jezus, geloofde ze meteen. Mijn ouders waren kerkgangers, maar het christendom dat ik hun voorhield, ging zo ver dat ze op een gegeven moment bijna wensten dat ik aan de drugs was gebleven! Ik was van het ene uiterste naar het andere gegaan … Waarom kon ik niet gewoon normaal zijn, zoals andere mensen?

Maar na verloop van tijd keken zowel mijn moeder als mijn vader naar mij en zagen God in mijn leven. Na 10 jaar kwamen ze bij me zitten en vertelden me dat ze als kerkgangers hadden gedacht dat ze christenen waren, maar dat ze nu beseften dat dat niet echt zo was. Ik was in staat om hen uit te leggen hoe Jezus ons vertelde dat we Hem konden kennen, en dat leidde er uiteindelijk toe dat ze een levend geloof vonden. Vanaf dat moment waren we in staat om samen God te volgen.

Het grootste deel van mijn familie sloot zich uiteindelijk aan bij mijn kerk. Mijn vader is nu bij de Heer en mijn moeder en zus maken nog steeds deel uit van onze kerk en God heeft ons als gezin hersteld.

Vandaag de dag leidt God mij. Hij leidt mij en Hij corrigeert mij wanneer ik een fout maak. Het is een ongelooflijke troost om tot Hem te komen, vooral in situaties waarin ik geen inzicht en wijsheid heb. Eén van de dingen die Hij belooft heeft is: als het je aan wijsheid ontbreekt, kun je zoeken en zul je het vinden. Ik heb geleerd dat Hij alle dingen weet die ik niet weet.

Met Emsie’s gezondheidsproblemen was het niet mogelijk dat we een kind zouden krijgen, maar we kregen toch een kind en ze is een wonder. We noemden haar Enyah, wat ‘geschenk van God’ betekent in het Hebreeuws. Ouder zijn is een ongelooflijke uitdaging, de situaties waarmee je te maken krijgt zijn zo uniek, omdat elk kind uniek is. Keer op keer heb ik gemerkt dat wanneer ik bad en God om hulp vroeg, Hij tot mij sprak. Soms door de Bijbel, soms door de stem die ik hoor als Hij tot mijn hart spreekt. Hij wijst mij de weg voorwaarts, en elke keer heeft dat prachtige vruchten afgeworpen in mijn dochter en in mijn gezin. Het is een troost voor mij als vader om te weten dat ik hier eigenlijk niet de uiteindelijke verantwoordelijke ben, dat is God.

Ik ben me er zo van bewust hoe ver van perfect ik ben. Met God, probeer ik het beste te zijn dat ik kan. De wetenschap dat Hij mij gekozen heeft, bevrijdt me. Jezus vond mij in deze puinhoop en hield van mij op een manier die ik voorheen niet had kunnen begrijpen.

Als ik terugkijk op mijn leven, voel ik een grote dankbaarheid tegenover de vrienden die me uitnodigden om naar de kerk te komen. Ik werd toen gered, en vandaag, 30 jaar later, voel ik dat ik nog elke dag gered word. God is ongelooflijk vriendelijk, barmhartig en zeer geduldig met mij. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat God me gevonden heeft, me gered heeft en een bestemming voor me gevonden heeft die ik niet verdien en die ik nooit zal rechtvaardigen. Ik zou willen dat iedereen op deze planeet Hem net zo zou vinden als ik, want Hij is vriendelijk en genadig, barmhartig, liefdevol, verlossend, in staat om de rommel die we maken op te ruimen en ons weer in elkaar te zetten zoals we zouden moeten zijn.

Het was een groot moment voor mij om te begrijpen hoe eindig, klein en onbetekenend ik ben, en hoe broos en verward het grootste deel van mijn denken was. Ik kan eerlijk zeggen dat na 30 jaar wandelen met God, Hij het beste is wat me ooit is overkomen.

Veel kerkleiders eindigen op grote platforms maar verliezen God. Ik verlies liever al het andere dan Hem. Ik wil niet dat mensen denken dat ik een coole leider ben, ik wil dat ze alles van me weten, waar ik vandaan kom en hoe ik nog steeds ben. Ik denk dat het mensen hoop geeft.