Het opdragen van kinderen

Door Michael d’Offay

Het opdragen van kinderen wordt vaak gedaan in JoshGen, maar dit gebeurt informeel en als beide ouders hier achter staan. Persoonlijk hebben mijn vrouw en ik onze drie kinderen niet publiekelijk als baby’s toegewijd.

In de Bijbel staat een voorbeeld van opdragen, waarnaar sommige mensen verwijzen als een leidraad dat christelijke ouders kunnen volgen. Dit is het voorbeeld van Jezus Die als baby in de tempel werd opgedragen (Lukas 2:22). Maar Jozef en Maria stonden onder het Oude Verbond en gehoorzaamden eenvoudigweg de voorschriften van de wet van Mozes, waar staat dat de eerstgeborenen (Exodus 13) aan de Heere moeten worden toegewijd. Er zijn echter geen andere voorbeelden die we kunnen vinden in het NT van het opdragen van baby’s die plaats vonden in de vroege kerk.

Wel zijn er nog enkele andere redenen waarom het opdragen van baby’s in onze gemeenten wordt beoefend:

1. We zijn een gezin/gemeenschap, dus we vragen de rest van het gezin om ons te helpen en ons verantwoordelijk te houden voor ons ouderschap.
2. We kunnen niets van eeuwige waarde doen zonder God. Daarom moeten we Zijn hulp, wijsheid, moed enz. vragen om ons te helpen bij groot brengen van het kind.
3. Dankzeggen en getuigen van Zijn goedheid en voorziening.
4. Openlijk erkennen dat het kind in de eerste plaats aan God toebehoort, niet aan ons.

In de praktijk:
Het opdragen van baby’s gebeurt meestal tijdens een zondagsdienst. De oudsten, vrienden/familie verzamelen zich om het gezin heen en bidden voor hen als nieuwe ouders en voor het kind. Er wordt niet met water besprenkeld en er is geen formele liturgie of formeel gebed. Vaak bidden de kersverse ouders zelf en zijn wij het met hen eens, anderen bidden of profeteren over hen/het kind. Het is een informele tijd om samen te bidden en het hele proces is vaak relatief kort (ongeveer vijf minuten).

Persoonlijk ben ik geen voorstander om heel veel aan het opdragen te doen. Ik heb een klein aantal ouders (vaak nieuw in de kerk) kinderen zien opdragen en dit behandelen als een soort ritueel of ‘magische formule’ die op de een of andere manier garandeert dat hun kind in de Heere is. Ik wil ook duidelijk zeggen dat bidden voor de kinderen niet gelijk staat aan de waterdoop (volwassendoop), en dat dit gewoon wordt gedaan om de redenen die ik hierboven heb genoemd.

Het positieve is, dat ik heb gemerkt dat het van grote waarde is om het te doen als onderdeel van een geestelijk gezin. Dit omdat het een geweldige manier is om onze waarden van gezin zijn en wederzijdse verantwoording over te brengen. We hebben ook veel ongelovige familieleden gehad die onze gemeenten bezochten toen we dit deden, zo hebben we het ook als een outreach-gelegenheid zien functioneren. Maar nogmaals, we laten het aan individuele gezinnen over om voor zichzelf te beslissen of zij hun kinderen publiekelijk willen ‘opdragen’. Zoals eerder vermeld, heb ik persoonlijk mijn kinderen niet in het openbaar toegewijd en heb ik daar ook niet geen behoefte voor gevoeld. Ik bid echter graag voor ouders die willen dat er in het openbaar voor hun kind wordt gebeden.